Tekst : Patrick Bruel, Marie-Florence Gros * muziek : Orlando Morais, Patrick Bruel, Nicolas Neidhardt Vertaling : Irène
Dépêche AFP, een telefoontje, je moet vertrekken
Snel, een fototas, je lenzen, iets om te schrijven
Dans cette rue qui dort, je te sers fort, fais gaffe à toi
Midden in de nacht op straat hou ik je dicht tegen me aan, pas goed op jezelf
Ik weet dat jij niet bang bent, maar ik, ik huiver
Naar welke oorlog of welke slag zal het vliegtuig je brengen
Weer vragen de kinderen waarom je er heen gaat
Weer zeg ik tegen de kinderen dat zonder hun mama, niemand anders het kan weten
En dat de hele tijd alleen je beelden over jou zullen praten
Waar ben je ? Hoor je me ?
Het is tien dagen dat je weg bent en je berichten worden schaarser
Op de radio zeiden ze dat de rebellen de macht hebben gegrepen
Afgelopen morgen hebben de kinderen het verhaal te horen gekregen
Als het avond wordt ben ik zo bang dat ik je nooit meer tegen me aan zal voelen
Ik de prijs van elk beeld op TV
Ik ben zo bang om op een dag je naam op de voorpagina van de krant te zien staan
Ik hoor je rennen onder een regen van vuur en hel door
Ik stuur je wat ik kan, onze blije gezichten, naar waar je dan ook bent
Waar ben je ? Hoor je me ?
Dépêche AFP midden in de nacht, je komt niet thuis
Een ontvoerde journalist, op TV is er niets anders dan dat
Zo’n beetje overal jouw foto met de tekst "we vergeten je niet"
De kinderen kijken me aan, zeggen niet, we zullen op je wachten, we zullen op je wachten
Waar ben je ? Hoor je me ?
Je zegt me dat je op sommige avonden jezelf in slaap huilt
Dat de ramen van de wereld zich over je sluiten terwijl ze fluisteren
Ik zeg je dat je moet volhouden, dat iedereen hier alles van je volgt
Ik hou me vast aan de blije gezichten die ik zie als ik over de gang loop
Morgen zie ik je misschien rennen over de landingsbaan
Ik hoor je komen, ik sluit je al in mijn armen, in mijn dromen
Tekst : Patrick Bruel * muziek : David Moreau Vertaling : Irène
In de films van Godard, zijn het de muziek en de spiegels
In die van Renoir, zijn het de picknicks en de fanfares
Ik, mijn mooi verhaal, het houdt vanavond op
We kunnen het niet veel beter doen, elkaar verlaten in slecht weer
Ik wil me alleen een moment tegen je uitstrekken
Luisteren naar de regen en die wind die huilt, terwijl ik in je armen lig
De melancholiek laat zachtjes van zich horen
Liefde verdwijnt… wat doen we eraan ?
Kom tegen me aan Zeg me niets, ik hoor het niet Zeg me niet wat er morgen zal zijn Zeg me niets
We hebben van elkaar gehouden, zelfs wat beloftes gemaakt
Maar het was niet de bedoeling de liefde ergens anders te zoeken
En daar zijn we weer, geen haar beter dan de anderen
Gebogen hoofd… mooie zaak!
We zijn er alsof we twee idioten zijn om onze herinneringen te ordenen
Om foto’s te delen tussen de tranen en de lachsalvo’s door
Jij houdt de tandem en ik Penny Lane
Wat doen we met de rest ?
Kom dicht tegen me aan Zeg me niets Ik hoor het niet De koude tocht
Die ons fluistert Wat we worden Kom tegen me aan Zeg me zachtjes
Dat we nog een keer zullen beminnen Nog een keer
Luister naar de wind die zingt
Het lawaai van bewegende bladeren
En wees niet bang voor hetgeen we worden
We hebben elkaar te weinig écht bemind, vaak afstandelijk
Maar het was goed als we dansten, weet je
We zullen huilen, ik weet het
Maar we zullen weten dat we elkaar bemind hebben
Tekst : Patrick Bruel, Marie-Florence Gros * muziek : Patrick Bruel Vertaling : Irène
Als mijn wegen Mijn niet richting jou hadden geleid Als mijn twijfels Terecht waren geweest
Als jouw handen Mij niet hadden aangeraakt Als mijn trein Op een dag zonder jou vertrokken was
Ik kan niet zeggen wat voor een man ik zou zijn
Voor de helft mezelf, slechts de helft
Had ik de liefde niet op mijn lippen om te bezingen
Sinds afgelopen herfst waar het slechts een droom was
Als ik als ik kind mijn ogen op een minder hoog doel gericht zou hebben gehad
Als je mijn brief in duizend stukjes had gescheurd
Als ik mijn pubertijd had moeten doorlopen zonder je te hebben gezien
Als je bang was geweest voor ons toeval
Dan had ik waarschijnlijk wel gezongen
Natuurlijk zou ik gezongen hebben
Ik zou waarschijnlijk liefgehad
En men zou van mij hebben gehouden
Ik zou hartverscheurend hebben gehuild
Natuurlijk zou ik hebben gehuild
Zoals iedereen die droomt
Maar die wordt afgeserveerd
Maar de hemel zou niet hetzelfde hebben gestraald De hemel zou slechts een gedeeltelijke zon hebben
Die avond In een appartement in Manhattan Zei je tegen me : Er is plaats aan de hemel
Ja, ik geloofde Dat niets me onmogelijk was Toen ik de kracht zag In je breekbare ogen
Je hebt me jouw verhaal meegeven, je schatten
Je losgemaakte jurk in Noord-Carolina
Je twijfels en je moed tot aan onze oude dag
En alle kleine dingen die maken tot wat ik ben
Vandaag de dag is mijn leven een grote circustent
Je hebt je weg vervolgd, iedereen zijn ding
We bewaren allebei ons mooie geheim
Deze onzichtbare ring die ik graag aanraak
Dan had ik waarschijnlijk wel gezongen
Natuurlijk zou ik gezongen hebben
Ik zou waarschijnlijk liefgehad
En men zou van mij hebben gehouden
Ik zou hartverscheurend hebben gehuild
Natuurlijk zou ik hebben gehuild
Zoals iedereen die droomt
Maar die wordt afgeserveerd
En ik zing vandaag Helemaal aan het eind van de wereld Voor jou, degene die me leerde Om nooit te zwijgen
Dan had ik waarschijnlijk wel gezongen
Natuurlijk zou ik gezongen hebben
Ik zou waarschijnlijk liefgehad
En men zou van mij hebben gehouden
Ik zou hartverscheurend hebben gehuild
Natuurlijk zou ik hebben gehuild
Zoals iedereen die droomt
Maar die wordt afgeserveerd
En ik zing vandaag Helemaal aan het eind van de wereld Om je simpelweg te zeggen Dat ik simpelweg van je hou
